τελειοδίδακτος

-η, -ο, Ν

1. αυτός που έχει περατώσει τις σπουδές του

2. αυτός που είχε μέτρια επιτυχία στις πανεπιστημιακές εξετάσεις πτυχίου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τέλειος + -δίδακτος (< διδάσκω), πρβλ. αυτο-δίδακτος. Η λ. μαρτυρείται από το 1833 στους Ελληνικούς Κώδικες].